Plenerowa odsłona numer 1

Dzień zaczęłam od kawy i roladek. To efekt wieczornej nauki z Basią. Bo nasze warsztaty nie ograniczyły się do przewidzianych godzin pracy i programu ;-).
Pod okiem Basi wieczorem powstały moje pierwsze roladki, trochę ciemne bo wełny zabrałam ze sobą za mało i w zbyt mało kontrastowych kolorach. Dlatego dziś wyciągnęłam swoje zapasy i wyturlałam to co na obrazku :-)
Ponieważ roladki są ładne to w pierwszej kolejności to co mnie nie zachwyciło: pudełko, bo odbiega od moich klimatów, kapie złotem, które dodatkowo podkreśla czerń wieczka. I scyropian, z którego tworzy się trudno bo nie da się go swobodnie obrobić np. przy użyciu papieru ściernego ;-) Ale dzięki tej pracy wiem, że:
- nie będę stosować takich połączeń kolorów
- scyropian będzie dla mnie jedynie bazą do filcowania bombek
Druga praca to torcik na kartonowej bazie. Robił się wdzięcznie z wyłączeniem owocowego 3D bo uparłam się wymodelować jeżynki. W związku z czym koniecznością stało się ich podmalowanie bo serwetka oczywiście musiała się porozrywać ale dzięki temu poćwiczyłam tę kulejącą u mnie umiejętność.
Torcik fajny ale samo pudełko dla mnie nie do wykorzystania. Szczęśliwym posiadaczem została więc Julia, moja siostrzenica. W kolejnym poście indyjska krowa, koń jako motyw przewodni pleneru i hiszpańskie malowanki. Zakochałam się w szablonach i właśnie przygotowuję bazę pod pracę na której wyżyję się szablonowo, zmykam ;-)

PS. Tak Lejdik to ten w Bornym Sulinowie :-)

z filcem na ramieniu

Wróciłam z pleneru, jednak pogoda za oknem nie skłania do zdjęć dlatego sprawozdanie w odcinkach od jutra. Obok pasji deku realizowałam się w filcowaniu i frywolitce, szczątkowo ale kreatywnie :-) Ale wszystko w w swoim czasie.
Dziś pochwalę się torebką jaką ufilcowałam sobie z resztek brązów, jeszcze przed wyjazdem :-). Jest malutka,taka na portfel i komórkę, mój kreatywny warsztat ;-) za żadne skarby się w niej nie zmieści...
Na ramię krajka z Ukrainy, do której czuję wyjątkowy sentyment, dlatego torebka nie mogła być np. w błękitach ;-)

Bo do tanga trzeba dwojga...

Nareszcie udało mi się skończyć skoczno-muzyczny ;-) chustecznik. Nie wiem dlaczego ale przy kluczniku nie musiałam włożyć aż tyle energii w lakierowanie i szlifowanie. I wiem, że można było jeszcze. Lakier żelowy To-Do jest fajny gdy trzeba wtopić coś grubszego (jak w tym przypadku) ale na wykończenie szczerze polecam satynowy z Decomanii, daje idealnie gładką powierzchnię a żelowy, przez swoją konsystencję pozostawia jednak ślady pędzla. I nie mogę tego w żaden sposób doprowadzić do gładzi :-(
A z tym tangiem to było tak. Zrobiłam kiedyś komplet drewnianych podkładek. Tak bez okazji i zbędnego myślenia. Komplet, co bardzo miłe, znalazł nabywcę na pniu, nie pamiętam nawet czy był już wykończony. W każdym razie nie zdążyłam go obfocić co okazało się brzemienne w skutkach. Nowa właścicielka poprosiła teraz o drugi komplet. Jako, że przez osoby trzecie więc trudno mi było ustalić jak wyglądał pierwowzór. Odtwarzałam z pamięci motyw, kolorystykę i mam pewność, że pudełko nie do końca jest kopią pierwszego. Postanowiłam, że już nigdy nie wypuszczę z rąk niczego czego wcześniej choć raz nie pstryknę. Gdyby właścicielka potrzebowała jeszcze kolejnego egzemplarza to ku pamięci zapisuje, że spod podkładek i pudełka to ciemna zieleń ;-))

Z sercem

Wymodziłam kilka drewnianych serduszek. Na niektórych pojawia się nowy nick, ponieważ śladem innych i ja wymarzyłam sobie drugi blog, który ma stanowić początek mojej galerii. Za chwilę "Manufaktura z pasją" pojawi się na bocznej belce. Serduszka proste jak barszcz: drewienko, podkład, farba, serwetka, spękania dwuskladnikowe i werniks szklący.
Kilka postów temu marudziłam, że nie mam materiałów na porządne scrapy. Agata zaproponowała mi wymiankę dzięki której stałam się posiadaczką skarbów ze zdjęcia. Hura!!! już widzę te papiery na ATC w wyzwaniu Agnieszki MD.
Dziękuję Ci Agatko, na pewno wykorzystam wszytko co do sztuki :-)




Z newsów: mam urlop!!!!! Opiłam pierwszy dzień piwem z sokiem imbirowym własnej roboty. Robiony wprawdzie w oparciu o jakiś przepis, który pod wpływem impulsu zmodyfikowałam i szczerze mówiąc nie wiem jak w końcu został zrobiony :-( Ale ma bardzo intensywny i wyrazisty smak, no i bez konserwantów ;-)
A osoby lubiące zagadki i intrygi zapraszam na blog mojego Dziecięcia. Historia pewnej zbrodni pisana przez piętnasto i pół latka. Po raz trzeci ale chyba ta wersja najbardziej mi się podoba :-)

co w torebce siedzi

Dziś będzie wątek osobisty. Choć przecież cały ten blog jest osobisty :-) Stali czytelnicy z pewnością doczytali, że do pracy dojeżdżam. Autobusem, bo linia kolejowa w moim mieście zamknięta została lat temu dziesiąt. I dobrze, bo skoro tak się z naszą koleją kochamy to nie wiadomo gdzie, jak i kiedy mogłabym dojechać. Samochodem to też nie najlepszy pomysł bo raz, że drożej dwa, zatrąbiłabym się do upadłego. Bo ja trochę nerwowa jestem. Staram się jeździć przepisowo ale jeżeli ktoś popada w przesadę to wychodzę z siebie. Nie cierpię korków ale lepiej się je znosi siedząc w autobusie. Zimą są to dla mnie godziny stracone, rzadko kiedy kierowca zostawia w trakcie jazdy światło a zasnąć się nie opłaca, droga jednak zbyt krótka. W pozostałym okresie jest oczywiście inaczej. Żartem twierdzę, że ta godzina w każda stronę to czas podarowany przez pracodawcę na doczytanie tego czego nie zdążę w pracy. Chociaż staram się jednak ten czas przeznaczyć dla siebie. Namiętnie czytam a gdy nie mam czego zajmuję ręce. Zrobiłam dzisiaj przegląd mojej torebki. Z tymi narzędziami mordu z pewnością nie wpuszczono by mnie do samolotu. Zaznaczam, że wszystko to noszę równocześnie, zmienia się tytuł lub kolory wełny, nici ale sprzęt jest ten sam. W tym towarzystwie niewinny werniks (niestety nie samopoziomujący) i książka, nie będąca bynajmniej romansem mogą nasuwać błędne skojarzenia co do swojego przeznaczenia ;-))Nuda? A cóż to takiego?
Przypomniałam sobie skąd ten pośpiech. Odkąd skończyłam 40-kę bliżej mi(według statystyk)końca niż początku ;-))) a tylu jeszcze rzeczy nie spróbowałam....

Jedzie pociąg z daleka...

Obiecane korale, dwa w jedną stronę. Kto nie doczytal zapraszam do poprzedniego posta :-). Dzis w pociągu relacji Poznań-Katowice zrobilam 10, co potwierdza moje dotychczasowe wyliczenia bo pociąg jedzie pięć godzin. No ten akurat pięć i pól bo mial opóźnienie...
Nie kochamy się, ja i PKP. Ale ten absurd to ogólnopolski, od kiedy podzielily i wydzielily się spólki nikt nie wie jakie są zasady tej gry. Poprosilam dzis o bilet powrotny żeby w sobotę nie stać zbędnie w kolejce do kasy. Podalam konkretny dzień, godzinę a pani w kasie zażyczyla sobie nazwy przewoźnika. Skąd Ja! mam wiedzieć który to przewoźnik, ja wiem o której chcę jechać a kto mnie będzie wiózl to powinna wiedzieć chyba ta pani. Tory są te same, kasy są te same, nawer pani jest ta sama więc o co chodzi?! Nie kupilam.
Przypomnialo mi się jak dwa chyba lata temu chcialysmy zwrócić bilet ponieważ kolega nie mógl z nami jechać do Wroclawia. W kasie dowiedzialysmy się, że musimy się zglosić w informacji. W informacji poinformowano na, że zwrot może nastąpić tylko jeżeli konduktor w pociągu zrobi na bilecie stosowną adnotację. Moja mentalnosć blondynki nie zalapala podstępu i w pociągu!!! (jak mozna dostać adnotację od koduktora w pociągu, ktorym się nie jedzie?) poprosilysmy przemilą panią konduktor o odnotowanie, że bilet nie zostal wykorzystany. Pani wprawdzie byla jednym wielkim znakiem zapytania ale opisala. W Poznaniu przedstawilam bilet w kasie, stojąc wczeniej kilkanascie minut w dlugim ogonie i uslyszalam, że zwrot tylko po adnotacji w informacji. No i wtedy podnioslo mi się cisnienie, wysyczalam, że na krok się od okienka nie ruszę i jeżeli jest potrzebna jakas adnotacja to na pewno nie pójdę po nią ja. Zaparlam się, uparlam i.....przegralam bo pani w okienku zalożyla rękę na ręke i też się zaparla. Wygrala. A w informacji pan zapytal skąd ta nietypowa adnotacja na bilecie co spowodowalo ponowny wybuch mojej agresji. Na przeprosiny uslyszalam, że pani, ktora wczeniej udzielala mi informacji (potrafilam ja opisać na szczęcie) dopiero się uczy. Oj nie kochamy się ja i koleje nasze...

Ja chcę na urlop!!!!!

W niedzielę napisałam posta pełnego tęsknoty za wypoczynkiem i goryczy. Chyba jednak nie miałam go publikować bo coś nacisnęłam w dziecięcia sprzęcie i wszystko poszło w kosmos. Dziecię to taki motyl Emanuel, kocha wszystko co Macowe ;-)) ale jego sprzęt ma trochę inny układ klawiszy stąd powstał problem. Post rozpłynął się w nicości a dziecię łapało promienie słoneczne na Malcie więc nie miałam gdzie szukać pomocy :-(. Z tym słońcem to też nie do końca ok. Nie miałam pojęcia, że słońce może spowodować takie oparzenia. Jestem zszokowana bo wygląda to tak jakby ktoś wylał mu na plecy garnek wrzątku, same bąble. W aptece, maltańskiej co ważne, dostał rewelacyjną maść, zalecaną na oparzenia po radioterapii, niestety nie dopuszczoną do sprzedaży w Polsce. Gołym okiem widać, że pomaga ale się kończy, w polskich aptekach nie ma nic o nawet zbliżonym składzie. Strasznie mi go żal bo nie może się oprzeć o nic plecami, sypia na brzuch no i boli przy dotknięciu. Ale jest już w domu. Wczoraj jechaliśmy do Wa-wy żeby odebrać go z lotniska. Trochę niepokoju zalegało na dnie duszy ale jest już w domu, najważniejsze.
Trochę mojej weny na fotkach choć ostatnio jestem zbyt zmęczona by coś "tforzyć". Szydełkuję w autobusie- droga do pracy dwa koraliki, z powrotem dwa, łatwo policzyć ile dni na korale. Właśnie widzę, że to zdjęcie nadal lewituje, za późno żeby szukać, pokażę jutro... A ile to trzy godziny od 17:30? U mnie 21:00, ostatnio Dorocie zafundowałam dodatkową godzinę w pracy prowadząc warsztaty. Mój mózg odmówił już jakiejkolwiek współpracy. Może jutro napiszę o sentymentach, tak mnie dzisiaj naszło, po 20 paru latach od... Jutro, jak się zmobilizuję...